თანამედროვე ლაზეთი შავი ზღვის სამხრეთ სანაპიროზე მდებარეობს, მას მდინარე ჭოროხ­საც და ტრაპიზონს შუა ტერიტორია უკავია. ფიზიკურ-გეოგრაფიულმა გარემომ ხელი შეუწყო ლაზების დაწინაურებას ზღვაოსნობა­ში. ლაზები უძველესი დროიდან კარგი ზღვაოსნები იყვნენ. დახელოვნებული იყვნენ ზღვას­­თან დაკავშირებულ ყოველ საქმიანობაში.  ამის შესახებ ვახუშტი ბაგრატიონიც მიუთითებდა „კაცნი არიან ხელოვანნი ხის მუშაკობისა და შენებათა ნავთა, დიდთა და მცირეთა“ (ვახუშტი, 1941:142). თურქეთის ლაზთა დიდი ნაწილი ამჟამადაც ზღვაოსნობითაა დაკავებული ან მეთევზეო­ბას მისდევს. განვითარებული იყო გემთმშენებლობა. მე-19 საუკუნის ოსმალეთის ფლოტის უმე­ტესობას ლაზი მეზღვაურები შეადგენდნენ ცნობილია, რომ თურქეთის თითქმის ყველაზე დიდი ადმირალი წარმოშობით ლაზეთიდან იყო.

ლაზეთში იმდენად ფესვგადგმული ყოფილა ზღვაოსნობა, რომ სოფლის მამასახლისად ისინი XX საუკუნის 20-იანი წლების ბოლომდე უხუცეს მეზღვაურს ირჩევდნენ. როგორც ცნობილია შრომის არც ერთი დარგი, რომელსაც ქართველ ტომთა ყოფაში ადგი­ლი ჰქონდა და აქვს ისტორიულად, იგი ხალხური სიტყვიერი თუ მუსიკალური შემოქმედების გარე­შე არ დარჩენილა. ასეთ სამეურნეო დარგებს შორის უნდა დავასახელოთ მეთევზეობა-ზღვაოსნობა, რასაც ლაზეთში დიდი ხნის ისტორია აქვს. ლაზური შრომის ლექს-სიმღერების თვალსაჩინო ნიმუშია მეთევზეობა-ზღვაოსნობის თე­მა­ტიკის ამსახველი ტექსტები. ამ პოეტურ ნიმუშებში ხაზგასმულია თევზისა და მისი ნაწარ­მის მნიშვნელობა ადამიანისათვის. თევზი ერთ-ერთი ძირითადი საარსებო წყარო იყო ლაზები­სათ­ვის და მათი გულიც მაშინ მშვიდდებოდა როცა კარგი ამინდი დადგებოდა, რაც ხვავრიელი თევზაობის საწინდარი იყო.

სარფელები, როგორც ზღვისპირა ლაზეთის მკვიდრნი, ბუნებრივია, დიდად აფასებენ ზღვას, რომელიც მათი უმთავრესი საქმიანობის ასპარეზია; ავტორ-მთქმელის, იაშა ბაქრაძე ლექსში „გოკვირონი“ („გასაკვირი) მთელი გულით უმღერის მშობლიურ შავ ზღვას და მოხიბლულია მისი სილამაზით, გამოთქვამს გაკვირვებას, რატომ ეძახიან მას შავს; ლექსში ყურადღება გამახვილებულია, აგრეთვე აისისა და დაისის სილამაზეზე, იმ განუმეორებელ გრძნობაზე, რაც ქვაუმხაზედან ზღვაში გადახტომისა ეუფლებათ ლაზებს და ლექსის ბოლოს გამოტანილია დასკვნა: თუ ეს ყველაფერი არ განგიცდია, „მაშინ სარფში სიარული აღარ ღირს:

მეთევზეთა გადმოცემით ადრე ლაზი მეთევზე ვაჭრები ხელოსნები ლაზეთის სხვა­დასხვა სოფლებიდან საკუთარი ნავებით დადიოდნენ აფხაზეთსა და სამეგრელოში, ყირიმის სანაპირო ქალაქებსა დო ოდესაშიც. მთელი ეს მხარე ლაზი მეზღვაურთათვის სათევზაო-სავაჭ­რო ბაზას წარმოადგენდა და ხანგრძლივი დროით უხდებოდათ იქ ყოფნა. ხანგრძლივი დროით სავაჭროდ და სათევზაოდ წასვლას ლაზები „კურბეთობას“ უწოდებდნენ.

მეთევზეობა-ნაოსნობასთან დაკავშირებული ლექს-სიმღერებში მთელი სისრულით გამოვლინდა ლაზ მეთევზეთა გულისთქმა, მათი შეუპოვრობა და უსაზღვრო სიყვარული ზღვისადმი მიზანმიმართულობა და პატივისცემა მამაპაპური ტრადიციისადმი, რომელიც უკავშირდება ზღვაოსნობას.

  პრეზენტაცია