ტოპონიმიას „დედამიწის ენას“ უწოდებენ, რომელიც მასშია დაუნჯებული. ყოველი ტოპონიმი ერთდროულად გარდასულ დღეთა ნაყოფიცაა და მემატიანეც. ადგილის გეოგრაფიულ სახელწოდებათა კვლევა არც სპეციალისტებისა და არც არასპეციალისტებისათვის თავშესაქცევი არ უნდა გახდეს. თვითმიზნად არასოდეს არ უნდა იქცეს. შეუძლებელია (და, ალბათ, არცაა საჭირო) გავარკვიოთ ყველა ტოპონიმის წარმომავლობა, მასში ჩადებული შინაარსი მთავარია, ვიკვლიოთ ენა, როგორც მთლიანი სისტემა, როგორც განვითარებადი და ამდენად ცვლადი ფენომენი.