მსოფლიოში მრავალი ენა არსებობს. ამ მრავალთა შორის არის ენები, რომლებშიც ცნება-ტერმინი „ენა“ როგორც ანატომიური თვალსაზრისით (პირის ღრუში მოთავსებული ორგანო...), ასევე სოციალური თვალსაზრისითაც (ადამიანთა ურთიერთობისა და აზრის გამოხატვის საშუალება...) გადმოიცემა ერთი და იმავე ბგერითი შედგენილობით: ქართულ, თურქულ და სხვ. ენებში - სამი ასო-ბგერით (შესაბამისად: ენა, dil), სლავურ ენებში - ოთხი ასოთი (რუს. язык, უკრაინ. язик, ბულგ. език და ა. შ.); ხოლო გერმანულ, ინგლისურ, ლიტვურ და სხვა ენებში ორ-ორი ფორმა გვაქვს ცნება-ტერმინისა „ენა“: ბიოლოგიურად (გერმ. Zunge, ინგლ. tongue, ლიტვ. kalba), სოციალურად - (შესაბამისად: Sprache, language, liežuvis) და ა. შ.

ეფთვიმე ათონელის თარგმანთა შორის ერთ–ერთი გამორჩეულია შედარებით პატარა თხზულება – „თქუმული წმიდისა მამისა ჩუენისა თეოფანე მთავარეპისკოპოსისაჲ, კესარია კაპადუკიელისაჲ.“ ძეგლი თარგმნილია ბერძნულიდან. ორიგინალს ჯერჯერობით ვერ მივაკვლიეთ, ვერც ავტორის შესახებ მოვიძიეთ ცნობები.

ნიკოლოზ ბარათაშვილის შემოქმედება საუკუნე-ნახევარზე მეტია ქართველი და არამარტი ქართველი მკითხეველის ყურადღების ცენტრშია. მიუხედავად ამისა, მოცულობით საკმაოდ მცირე ლიტერატურული მემკვიდრეობა პოეტისა, ლიტერატურისმცოდნეებს შესაძლებლობას აძლევს ჩაუღრმავდნენ საინტერესო დატალებს, რომლებიც კიდევ უფრო ნათელს გახდის ნ. ბარათაშვილის როლსა და მნიშვნელობას ქართული მხატვრული ლიტერატურის განვითარებაში. საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ილია ჭავჭავაძე ნიკოლოზ ბარათაშვილის შემოქმედებასა და საერთოდ მის ფენომენს, განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობდა, არც აკაკი წერეთელი იყო გულგრილი მის მიმართ, მაგრამ ლიტერატურის ისტორიაში გაცილებით ბევრს საუბრობენ ილია ჭავჭავაძის ნიკოლოზ ბარათაშვილთან სიახლოვეზე, ვიდრე აკაკი წერეთლის დამოკიდებულებაზე იმავე პოეტთან. ჩვენს სემინარში გვექნება საუბარი აკაკი წერეთლის მიმართებაზე ნიკოლოზ ბარათაშვილის ლირიკასთან. კერძოდ, ნიკილოზ ბარათაშვილის ორი ლექსის „ხმა იდუმალი“ და „საღამო გამოსალმებისა“-ს გამოძახილზე აკაკის ლექსებში. ასევე გამოვთქვამთ მოსაზრებას ნ. ბარათაშვილის ლექსის-„ ვპოვე ტაძარი“ ინტერპრეტაციისათვის.

ბოლო წლებში რეალიზებული თანამედროვე ტექნოლოგიები – სხვადასხვა ნივთიერებებისა და მასალების მიღების, ნარჩენებისა და ჩამდინარე წყლების გადამუშავების, ზრდიან ნარჩენების საერთო მოცულობას. არსებული მსოფლიო სტატისტიკა მოწმობს, რომ დღეისათვის საწყისი ნედლეულის მხოლოდ 7-12% გარდაიქმნება საბოლოო პროდუქტად, ხოლო მისი დაახლოებით 90% , წარმოებისა და მოხმარების სხვადასხვა სტადიაზე გადადის ნარჩენებში. ეს ნარჩენები, იმავდროულად შეიძლება წარმოადგენდნენ ძვირფას ნედლეულს ან ნახევარფაბრიკატებს, რომლის გადამუშავებაც შეიძლება რამდენჯერმე უფრო რენტაბელური იყოს, ვიდრე სტანდარტული ნედლეულის, რა თქმა უნდა, ეკოლოგიურად უსაფრთხო ტექნოლოგიის რეალიზაციისა და მაღალხარისხოვანი, კონ-კურენტუნარიანი პროდუქტის მიღების პირობებში. ამასთან დაკავშირებით შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ XXI საუკუნეში მნიშვნელოვანი ადგილი დაეთმობა ეკოლოგიურად უსაფრთხო, და რაც მთავარია, მასალებისა და ნარჩენების გადამუშავების ეკონომიურად მცირეხარჯიან და ტექნოლოგიურად დასაბუთებული პროცესების შექმნას და მათ ბაზაზე საზოგადოებისათვის სასარგებლო და აუცილებელი პროდუქტების მიღება .

არალოკალური სასაზღვრო ამოცანები მიიღებიან რეალური პროცესებისა და მოვლენების მათემატიკური მოდელების აგებისას ფიზიკაში, ინჟინერიაში, ეკოლოგიაში, სოციოლოგიაში და სხვა დარგებში [1]. პრაქტიკულად საჭირო მრავალი ამოცანის ამოხსნა, რომლებიც დაკავშირებულია ლაზერის გამოსხივების პროცესებისა და ტურბოლენტურ პლაზმაში დიფუზიური პროცესების მოდელირებასთან, მიდის არალოკალურ სასაზღვრო პირობებთან [2]. საკმაოდ ხშირად გვხდება არალოკალური სასაზღვრო ამოცანები მათემატიკურ ბიოლოგიაშიც. კერძოდ, ასეთი ამოცანები მიიღება ბიოლოგიურ რეაქტორში მიკრობების პოპულაციის გამრავლების პროცესების მოდელირებისას [3].